Ήταν ένα απόγευμα καθημερινής... Από εκείνα τα απογεύματα που είναι γεμάτα, άγχος και υποχρεώσεις. Με τα παιδιά να τρέχουν πάνω - κάτω σε εξωσχολικές δραστηριότητες, με τους γονείς να πρέπει να υποστηρίζουν τις μεταφορές και να κάνουν και τις δουλειές τους από πάνω! Θυμόμαστε πως μόλις 30-40 χρόνια πριν ένα τέτοιο απόγευμα θα ήταν διαφορετικό: Οι δουλειές μικρών και μεγάλων είχαν τελειώσει ήδη από το μεσημέρι. Οι μαμάδες έβγαιναν με τα εργόχειρά τους στις αυλές και στα πεζοδρόμια των γειτονιών. Κεντούσαν και αντάλλασσαν συνταγές μαγειρικής, ενώ τα παιδιά τρώγαμε σποράκια και παίζαμε ελεύθερα σε δρόμους και αλάνες...

Γιατί έχουν γίνει τα πράγματα τόσο περίπλοκα; Γιατί πρέπει οι ενήλικες να δουλεύουν όλη τη μέρα και τα παιδιά να διαβάζουν όλη μέρα; Ποιοι κερδίζουν απ' όλο αυτό; Εμείς; Ή μήπως άλλοι; Τα περισσότερα χρήματα που μπορεί να βγάζουμε έχουν τελικά αξία; Έχουν βελτιώσει την ποιότητα της ζωής μας; Ή μήπως συνέβη το αντίθετο; Μήπως η πιο απλή ζωή, με τους πιο χαλαρούς ρυθμούς και με τον ελεύθερο χρόνο που χρειάζεται κάθε άνθρωπος είναι ο πραγματικός πλούτος που μας λείπει;

"Κωστή, θα έρθουμε"!

Τέτοιες σκέψεις μας περνούσαν από το μυαλό όταν χτύπησε το τηλέφωνο... Ήταν ο Κωστής ο Καράτζης, ο πρώην πρόεδρος των κτηνοτρόφων του Νομού Ηρακλείου, που μας καλούσε στο σπίτι του στο Μελιδοχώρι. Θα καζανίζαμε, λέει, χαρουπόμελο και με αυτή την αφορμή θα κάναμε και μια παρέα το μεσημέρι. "Ποιο μεσημέρι", ρωτάμε, "του Σαββάτου, της Κυριακής ή μήπως της Δευτέρας, που είναι και Πρωτομαγιά";

Η απάντηση μας έπιασε απροετοίμαστους... Ήταν για την επόμενη μέρα. Πέμπτη, καθημερινή, εργάσιμη και μια από τις πιο επιβαρυμένες ημέρες της εβδομάδας. Αλλά τι στο καλό; Εμείς επιτρέψαμε να μπουν όλα τα δεσμά στη ζωή μας, εμείς μπορούμε και να τα βγάλουμε. Αρκεί να θέλουμε! "Κωστή, θα έρθουμε"...

Πιο καλά από κοπάνα στο σχολείο!

Ζοριστήκαμε λίγο, αλλά τα καταφέραμε. Λύσεις βρέθηκαν για όλα, ακόμα και για τα παιδιά που ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Ευτυχώς έχουν μεγαλώσει και μπορούν να κάνουν αρκετά πράγματα μόνα τους... Τα στείλαμε στο σχολείο, τακτοποιήσαμε τις πιο επείγουσες από τις δουλειές μας και μπήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό το Μελιδοχώρι. Σκασιαρχείο από την πίεση της καθημερινότητας, μια ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη Πέμπτη... Μόνο που η χαρά μας ήταν μεγαλύτερη από τη χαρά που νοιώθαμε όταν κάναμε σκασιαρχείο από το σχολείο...

Όλα όσα συναντούσαμε στη διαδρομή μας έμοιαζαν πιο ωραία από ποτέ: Τα χωράφια με τις μαχαιρίδες, τα λιόφυτα με τους ασκορδουλάκους, τα αμπελάκια που ήταν στρωμένα με τα πιο σπάνια κίτρινα χαλιά! Περνάμε από χωριά και βλέπουμε ένα σωρό ωραία, εγκαταλελειμμένα σπίτια. Τι κρίμα... Δε θα μπορούσαμε να έχουμε κανένα από αυτά; "Ε, κύριε καλημέρα, καλά πάμε για το Μελιδοχώρι";

Με οδηγό μας, τα... πρόβατα!

Καλά πηγαίναμε, αλλά η διαδρομή μας επεφύλασσε μια έκπληξη. Βρέθηκε μπροστά μας ένα κοπάδι αιγοπρόβατα, χωρίς βοσκό. Μεγάλο δεν ήταν το κοπάδι, αλλά πάντως αρκετό για να πιάνει όλο το δρόμο. Ενώ τα ζωντανά πήγαιναν με το ρυθμό τους μπροστά μας είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε το βάδισμά τους. Έτσι περπατούσαν πάντα τα πρόβατα; Σαν να κουτσαίνουν ελαφρώς; Κοίτα παρακάτω... Έχει μια διχάλα ο δρόμος, θα μπορέσουμε να τα προσπεράσουμε... Φτου, από την ίδια μεριά πάνε κι αυτά...

Λίγο τα πρόβατα, λίγο η ομορφιά της φύσης, καθυστερήσαμε να φτάσουμε στο ησυχαστήριο του Κωστή Καράτζη, το οποίο βρίσκεται έξω από το Μελιδοχώρι. Μας προϋπάντησε η ζεστή γλυκιά μυρωδιά του χαρουπόμελου που έβραζε μέσα σε ένα τεράστιο καζάνι. Ακολούθησε ο οικοδεσπότης και ο κοινός μας φίλος Δημήτρης Ψαρράς, εκπρόσωπος της Οργάνωσης Εφαρμογών Βιώσιμης Ανάπτυξης "Φοίνιξ".

Πεζοπορία για να ανοίξει η όρεξη!

Το τραπέζι ήταν κιόλας στρωμένο και μας περίμενε, αλλά ο Δημήτρης επέμενε να πάει σε ένα μέρος ξεχωριστό. Αφού υποσχεθήκαμε πως δε θ' αργήσουμε για να μην κρυώσει τ' αντικριστό, ξεκινήσαμε μια μικρή πεζοπορία ανάμεσα σε μουρνιές και δέντρα δασικά, χαμομήλια άφθονα και ένα γκρεμό στο τέλος. Στην απέναντι πλευρά του γκρεμού, μέσα σε κάτι βράχια κομμένα κατακόρυφα ζει μια ολόκληρη αποικία γερακιών.

Είπαμε για τα γεράκια, για τον αγροτουρισμό, για τη δυναμική των κρητικών προϊόντων στο εξωτερικό. Είπαμε πως όσοι ζούμε στην Κρήτη είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε επιλογές. Γιατί μπορούμε να βγάλουμε το μεροκάματο, χωρίς τα δεσμά της μισθωτής εργασίας. Μόνο τσι ασκολίμπρους και τσ' ασκορδουλάκους που είδαμε στο δρόμο να μαζεύαμε, έφτανε!

Τραπέζι διαλεχτό και κρασί με μούρα...

Συμφωνήσαμε να επιστρέψουμε για να μαζέψουμε χαμομήλι και επιταχύναμε το βήμα μας στη σκέψη του τραπεζιού που μας είχαν ετοιμάσει ο Κωστής και η Μαρία. Τι τραπέζι ήταν αυτό... Με αρνιά αντικριστά, κεφαλάκια καλοαλατισμένα, συκωτάκια τηγανιτά με αρισμαρί και ξύδι, ασκολίμπρους, τυρί αψύ από το Γεράκι, ντολμαδάκια με φρέσκα αμπελόφυλλα και παξιμάδι ζυμωτό! Όλα αυτά τα καλούδια τα συνοδεύσαμε μ' ένα κρασί που δεν είχαμε δοκιμάσει ποτέ ξανά. "Δικό σου είναι το κρασί Κωστή"; "Δικό μου". "Και τι έχεις βάλει μέσα"; "10% χυμό από μαύρα μούρα"!

Φοβερή έμπνευση, απίστευτο αποτέλεσμα και ένα χρώμα κόκκινο σαν το αίμα. Μας άρεσε αυτό το κρασί τόσο πολύ, που δεν το αλλάξαμε με το αγαπημένο μας ρακοχαρουπόμελο προς το τέλος του γεύματος. Εξάλλου, ρακοχαρουπόμελο του Κωστή έχουμε και στο σπίτι...

Πάνω απ' όλα καλή παρέα!

Μα δεν ήταν μόνο το καλό φαγητό και το ξεχωριστό κρασί, ούτε μόνο το ωραίο βολταράκι, που έκαναν το μεσημέρι μας ν' αξίζει. Ήταν πάνω απ' όλα η καλή παρέα: Στο τραπέζι μαζί μας έκατσε ο Γιώργης Καράτζης ο ποιητής, περιβόλι σκέτο και ο γέρο-Ψαρράς με τις ευθύβολες ατάκες. Έτσι είναι ωραία τα τραπέζια: Να υπάρχει άνεση χρόνου. Να τρώμε αργά, να μιλάμε, να γελάμε, να τσουγκρίζουμε και να χαιρόμαστε. Να μη γεμίζουμε μόνο τις κοιλιές μας, μα και τις ψυχές μας!

Κωστή, ευχαριστούμε και την άλλη βόλτα με το καλό!

www.voltarakia.gr

Υ.Γ. Ακολουθούν φωτογραφίες της φύσης και της φιλοξενίας από το Στέφανο Ραπάνη - Image Photo Services.