Ξεκινήσαμε για αγκιναράκια... Όμως επιστρέψαμε στο σπίτι μας με τα κοφίνια γεμάτα όχι μόνο αγκιναράκια, αλλά με χίλια δυό καλούδια, απ' αυτά που προσφέρει απλόχερα η κρητική φύση σ' όσους την αγαπούν και την εξερευνούν...

Η Διαμαντούλα, η Ρίτσα και εγώ είχαμε δώσει ραντεβού νωρίς το πρωί στην εθνική. Με τα γαλοτσάκια μας, τα τσαπραζάκια μας, τα γαντάκια μας και τα τσουβαλάκια μας... Μετά από λίγη ώρα οδήγησης σε μια όμορφη διαδρομή φτάσαμε στην περιοχή της Αγκαράθου.

Πήγαμε μέχρι εκεί που μπορούσε να πάει αυτοκίνητο, παρκάραμε και συνεχίσαμε με τα πόδια και οδηγό τη Διαμαντούλα. Στην περιοχή αυτή η οικογένειά της έχει πάππο προς πάππο μια Χαλέπα, οπότε γνωρίζει την περιοχή απ' έξω κι ανακατωτά.

Μετά από ώρα πεζοπορίας αρχίσαμε να συναντάμε τα πρώτα αγκιναράκια. Όμως, η οδηγός μας ήθελε να προχωρήσουμε ακόμα πιο ψηλά στα βουνά για λόγους, εκτός από πρακτικούς και ψυχολογικούς. Και είχε δίκιο: Πιο ψηλά νοιώθαμε ακόμα πιο καλά, απολαμβάναμε θέα μαγευτική, αλλά και τα αγκιναράκια ήταν τόσα, ώστε να έχουμε δικαίωμα επιλογής!

Διαλέγαμε τα καλύτερα: Τα μεγαλύτερα και πιο τρυφερά. Φροντίζαμε να αφήνουμε τη ρίζα τους στο χώμα, ώστε να ξαναφυτρώσουν και να βρούμε και του χρόνου! Αφού τελειώσαμε με το μάζεμα, αποφασίσαμε να τα καθαρίσουμε επί τόπου, καθώς θα κολατσίζαμε.

Στην καρό πετσέτα απλώθηκαν χοντρολιές Μαλεβυζίου, αθότυρος Μυλοποτάμου, παξιμάδι χειροποίητο, χορτόπιτα σπιτική και το εκλεκτό κρασί του κουμπάρου του Κωστάκη. Τσιμπούσαμε, απολαμβάναμε τη θέα, κουβεντιάζαμε και ταυτόχρονα καθαρίζαμε το βουνό από τα αγκιναράκια. Η έμπνευση ήταν θεϊκή: Μια δουλειά που στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού θα ήταν αγγαρεία, είχε μετατραπεί σε απόλαυση...

Μανιτάρια και προσανάμματα

Φορτωθήκαμε τα καθαρισμένα αγκιναράκια και πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς τα αυτοκίνητα. Στο δρόμο μας συναντούσαμε αμέτρητους άρτηκες... Πρόκειται για τους γνωστούς πολυετής μεγάλους θάμνους, με τους χονδρούς, κυλινδρικούς βλαστούς και τα τεράστια φύλλα. Οι κυλινδρικοί βλαστοί είναι εσωτερικά κούφιοι. Αποτέλεσμα; Όταν ξεραίνονται και πέφτουν αποτελούν πρώτης τάξεως προσάναμμα για το τζάκι. Καθώς είναι πάρα πολύ ελαφριά μαζέψαμε μερικές τσάντες, κι απ' αυτά...

Ο άρτηκας ανήκει στην ίδια οικογένεια με το σέλινο, το γλυκάνισο, το μαϊντανό και τον άνηθο. Σε αντίθεση με τους στενούς του συγγενείς, όμως, ο άρτηκας είναι φυτό δηλητηριώδες και τα ζώα αποφεύγουν να το βόσκουν γιατί τους προκαλεί αιμορραγικές ασθένειες. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με τους μύκητες...

Ενώ τα ζώα αποφεύγουν τον άρτηκα, τα μανιτάρια τον... προτιμούν! Στις ρίζες του φυτρώνουν τα περίφημα μανιτάρια Αρτηκήτες, που εξαιτίας του χαρακτηριστικού τους αυτού μπορούν εύκολα να εντοπιστούν από τους μανιταροσυλλέκτες. Οι Αρτηκήτες αποτελούν ένα πραγματικά νόστιμο μανιτάρι που συνήθως καταναλώνεται τηγανισμένο σε ελαιόλαδο αφού πρώτα αλευρωθεί.

Γουλωτό ραδίκι, χοχλιοί και γαλατσίδες

Εμείς βρήκαμε μόνο ένα, αλλά δεν ψάχναμε και ιδιαίτερα. Είχαμε προσανατολιστεί από την αρχή στα αγκιναράκια. Ήταν αρκετή δουλειά από μόνα τους, πόσο μάλλον που παρακάτω θέλαμε να σταματήσουμε ξανά για να μαζέψουμε το παινεμένο γουλωτό ραδίκι... Τα καλάθια μας άρχισαν να γεμίζουν με το νόστιμο σαλατικό, το οποίο συνοδεύσαμε με κάτι τεράστιες γαλατσίδες που συναντήσαμε παρακάτω.

Εάν υπήρχε χρόνος θα μπορούσαμε επίσης να έχουμε μαζέψει και χοχλιούς, καθώς υπήρχαν μπόλικοι σε όλη μας τη διαδρομή. Αλλά που να προλάβεις να μαζέψεις απ' όλα σε μόνο ένα πρωινό; Δεν πειράζει. Εξάλλου θα ξαναπάμε... Τώρα που βιώσαμε το συναίσθημα του "ευτυχισμένα" αντί "ξεζουμισμένα" κουρασμένες θα το επιδιώκουμε συχνά...

www.voltarakia.gr