Επισκεφτήκαμε το Καστέλλι Φουρνής πριν από μερικές ημέρες, μετά από προτροπή της φίλης μας της Ηρώς. Η μαμά της κατάγεται από το χωριό, που έχει βγάλει δασκάλους και καθηγητές τόσους, αντιστρόφως ανάλογους με το μέγεθός του. Το Καστέλλι, όπως μάθαμε, πριν από καμιά δεκαετία άρχισε να αναβαθμίζεται μαζικά, χάρη σε πρωτοβουλία νέων ανθρώπων, που αποφάσισαν να δώσουν στο χωριό τους την παλιά του αίγλη...

Η στέρνα της Μπαμπακιάς

Ομολογούμε πως τα κατάφεραν... Το Καστέλλι Φουρνής αποτελεί ένα από τα ομορφότερα χωριά που έχουμε επισκεφθεί. Νοικοκυρεμένο, ανθοστολισμένο, με κατοίκους πρόσχαρους και κτίρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Εντυπωσιακή είναι η στέρνα της Μπαμπακιάς. Η στέρνα αυτή, όπως μας είπαν οι κάτοικοι, χρησίμευε στο παρελθόν για να ξεδιψάνε άνθρωποι και ζώα. Τα κοπάδια περίμεναν στην ουρά γύρω από την στέρνα της Μπαμπακιάς για να ποτιστούν, από τους ιδιοκτήτες τους. Καθώς, όπως είναι φυσικό, η στέρνα δεν είχε μόνιμα την ίδια στάθμη, είχε προβλεφθεί η δημιουργία πέτρινης σκάλας, ώστε να διευκολύνεται η προμήθεια των χωριανών με το πολυτιμότερο αγαθό. Γιατί, τώρα ονομάστηκε στέρνα της Μπαμπακιάς; Ο δάσκαλος κ. Μαστοράκης μας είπε πως υπάρχει εκτίμηση ότι στο συγκεκριμένο σημείο πολύ-πολύ παλιά οι άνθρωποι φύτευαν μπαμπάκι (βαμβάκι).

Το... νυφοπάζαρο!

Το Καστέλλι συνδέεται με τη Φουρνή Λασιθίου μέσω ενός πανέμορφου ίσιου δρόμου που δεξιά κι αριστερά έχει φυτεμένους ευκαλύπτους στη σειρά. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60, οι νέοι και οι νέες τόσο του Καστελλίου, όσο και της Φουρνής, έκαναν ατέλειωτους περιπάτους στο συγκεκριμένο δρόμο. Οι διασκεδάσεις εκείνα τα χρόνια ήταν περιορισμένες και οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι έβρισκαν απλούς τρόπους για να περνούν ευχάριστα την ώρα τους.

Στη συγκεκριμένη περιοχή, λοιπόν, οι νέοι έκαναν βολταράκια στο δρόμο με τους ευκαλύπτους, που εξαιτίας της συνήθειάς τους αυτής πήρε το όνομα... νυφοπάζαρο! Κάποια στιγμή προστέθηκαν κιθάρες και βιολιά, με αποτέλεσμα να γίνονται συχνά, κυρίως τα καλοκαίρια, ιδιότυπες καντάδες, στο δρόμο που συνέδεε το Καστέλλι με τη Φουρνή. Όταν τα παιδιά κουράζονταν από τα πέρα - δώθε μεταξύ των δύο χωριών τότε κάθονταν για να ξαποστάσουν στα καφενεία της περιοχής.

Κάθονταν όλοι μαζί, αγόρια και κορίτσια. Ούζο ήταν μόδα να πίνουν τότε... Οι έρωτες που υπήρχαν ήταν όλοι πλατωνικοί και οι νέοι μετρημένοι, πράγμα που γνώριζαν καλά οι γονείς, με την άδεια των οποίων γινόταν όλο αυτό το νυφοπάζαρο, όπως λεγόταν χαριτολογώντας. Βεντέτες, αποπλανήσεις και τέτοια δεν υπήρχαν. Πατεράδες που να κλειδώνουν μέσα τις κόρες τους μην τυχόν και τις δει ο ήλιος επίσης δεν υπήρχαν. Υπήρχε μια δημοκρατικότητα εκ μέρους των γονέων και μια αθωότητα εκ μέρους των παιδιών, που -σήμερα, μεγάλοι άνθρωποι πια- αναπολούν εκείνα τα όμορφα και ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής τους...

Η ιστορία των δασκάλων...

Μας άρεσε η ιστορία του δρόμου, αλλά όχι μόνο αυτή... Μας άρεσε και η άλλη ιστορία των κατοίκων που είχαν όλοι ως επιδίωξη να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Καθώς, εκείνη την εποχή το να είναι κανείς δάσκαλος ή καθηγητής εθεωρείτο επάγγελμα υψηλού κύρους, επρόκειτο για τη συνηθισμένη επιλογή.

Οι άνθρωποι ήταν διατεθειμένοι ακόμα και να πουλήσουν όλη τους την περιουσία για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Και πολύ συχνά ήταν αναγκασμένοι να το κάνουν. Αλλά το έκαναν με χαρά γιατί εξασφάλιζαν (στα σίγουρα, όχι όπως τώρα) στα παιδιά τους, ένα μέλλον καλύτερο από το δικό τους παρόν...

Κάπως έτσι, το Καστέλλι Φουρνής, ένα μικρού μεγέθους χωριό, έβγαλε δασκάλους και καθηγητές που δεν έβγαλαν ποτέ άλλα χωριά πολύ μεγαλύτερα σε μέγεθος σ' ολόκληρη την Κρήτη.

Όλα μας άρεσαν στο Καστέλλι

Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτά που ακούγαμε, αλλά και αυτά που βλέπαμε στο Καστέλλι Φουρνής. Μας άρεσαν τα γραφικά σοκάκια. Η αρχιτεκτονική των σπιτιών, πολλά από τα οποία είχαν κάτι από Βενετία. Μας άρεσαν οι ψηλοί μαντρότοιχοι πάνω από τους οποίους εμφανίζονταν οπωροφόρα δέντρα. Μας άρεσαν τα φρεσκοβαμμένα τοιχάκια. Ο ανθοστολισμός σε κάθε ιδιωτικό, αλλά και κοινόχρηστο σημείο. Οι κληματαριές που "γύριζαν" πάνω στις ταράτσες για να προστατεύουν φυσικά τα σπίτια από τον ήλιο του καλοκαιριού... Μας άρεσε που βλέπαμε ωραίες κρεβατίνες να μεστώνουν με το πάσο τους μεγάλα επιτραπέζια σταφύλια... Μας άρεσε ο κ. Μανώλης και η κ. Αθηνά που στάθηκαν με απλότητα μπροστά στο φακό του Στέφανου Ραπάνη.

Όλα μας άρεσαν στο Καστέλλι Φουρνής. Γι' αυτό και θα πάμε ξανά. Ηρώ, ετοιμάσου! Πρόδρομε, να μας περιμένεις!

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ του Στέφανου Ραπάνη - Image Photo Services

www.voltarakia.gr