Κάθε βολταράκι μας στην εξοχή μας φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις πολλές από την παιδική μας ηλικία. Χρώματα και μυρωδιές που μας πάνε πίσω στην εποχή που τρώγαμε τη μολόχα και τις ξινίδες... Στην εποχή που γινόταν παιχνίδι τα "σκυλάκια", το "ρολόι", τα χνουδωτά μπαλάκια του τσόχου... Στην εποχή που τα σκουλαρίκια μας ήταν... χόρτινα! Στην εποχή που ακόμα και μες στην πόλη υπήρχαν αδόμητες εκτάσεις με χιλιάδες μυστικά να ανακαλύψει ένα παιδί...

Η Νο1 ανάμνησή μας από τις ατέλειωτες ώρες που περνούσαμε, παίζοντας σε εξωτερικούς χώρους, ήταν οι μολόχες με τα "ψωμάκια" τους. Τότε οι μαμάδες δεν ανησυχούσαν διαρκώς για το που ήμασταν... Ούτε μας κυνηγούσαν συνεχώς με ένα σνακ στο χέρι, μην τυχόν και... πεινάσουμε! Οι ώρες του φαγητού ήταν προκαθορισμένες και αν πεινάγαμε νωρίτερα... έπρεπε μόνα μας να βρούμε τη λύση. Το ίδιο και αν... διψούσαμε!

Και τη βρίσκαμε τη λύση: Αν διψούσαμε, μασουλάγαμε ξινίδες! Τα κοτσάνια τους άφηναν στο στόμα μια ξινή, λεμονάτη γεύση, η οποία ευνοούσε την παραγωγή σάλιου. Κάπως έτσι, η επιθυμία για νερό υποχωρούσε...

Αν πεινούσαμε, ψάχναμε για μολόχες! Μολόχες υπήρχαν παντού και ειδικά την περίοδο του Πάσχα ήταν φορτωμένες με "ψωμάκια". Ένα στρογγυλό καρπουλάκι, με ξεχωριστή δροσερή γεύση. Όταν ήταν στην εποχή του θα λέγαμε ότι πλησιάζει γευστικά την κατηγορία του φρέσκου αρακά και των φρέσκων ρεβιθιών.

Τι κάναμε: Κόβαμε το "ψωμάκι", το καθαρίζαμε από τα φυλλαράκια και το τρώγαμε! Θυμόμαστε πως την εποχή του πυρηνικού ατυχήματος του Τσέρνομπιλ, ακούγαμε πως όλη η φύση είναι μολυσμένη. Και πως οι μεγάλοι μας συμβούλευαν να μην τρώμε ψωμάκια, γιατί είναι επικίνδυνο. Εμείς, το ρισκάραμε!

Πως ξέραμε ότι τα "ψωμάκια" τρώγονται;

Η γνώση μεταξύ των παιδιών μεταδιδόταν με ταχύτητα αστραπής. Το ένα έδειχνε στο άλλο τους τρόπους επιβίωσης εκτός σπιτιού. Και χρόνια μετά γίναμε κοινωνοί μιας προφορικής παράδοσης, σύμφωνα με την οποία, τα "ψωμάκια" χάνουν τις ρίζες τους στα βάθη του χρόνου. Αποτελούσαν, λέει, το "ψωμί" των βοσκών, στις καθημερινές ατέλειωτες διαδρομές τους στην κρητική ύπαιθρο.

Τα φυτά ως παιχνίδι

Όμως τα φυτά της κρητικής γης πρόσφεραν στα παιδιά του παρελθόντος και παιχνίδι ατέλειωτο. Ποιος δε θυμάται τα "βελάκια"; Που τα αποκόβαμε από το κοτσάνι τους με μια κίνηση από κάτω προς τα πάνω και στη συνέχεια τα πετούσαμε στον απέναντι; Και που ο αριθμός από τα "βελάκια" που έμειναν πάνω μας αποτελούσε απόδειξη του πόσα παιδιά θα κάναμε όταν μεγαλώναμε;

Ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια γινόταν και με τις λευκές, χνουδωτές μπάλες των τσόχων. Τα φυσούσαμε και μετά τα παρακολουθούσαμε να χορεύουν στον αέρα και να χάνονται με τρόπο μαγικό...

Τα σκουλαρίκια, τώρα, δεν ήταν και ότι πιο συνηθισμένο. Δεν τα βρίσκαμε συνεχώς μπροστά μας, όπως τα ψωμάκια για παράδειγμα. Αποτέλεσμα; Αποκτούσαν αξία! Έτσι όχι μόνο θεωρούσαμε τους εαυτούς μας τυχερούς όταν τα εντοπίζαμε, αλλά υπήρχαν και κρούσματα... αγοραπωλησιών προς ένα τάλιρο το ζευγάρι!

www.voltarakia.gr

Ακολουθούν φωτογραφίες: Στέφανος Ραπάνης - All rights reserved