Ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν ακόμα και να προφέρουν τη λέξη καρκίνος... Είναι για αυτούς "η επάρατη νόσος" ή "το κακό". Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι άλλοι άνθρωποι... Αυτοί που έχουν τη δύναμη να κοιτάξουν τον καρκίνο στα μάτια, να του βγάλουν τη γλώσσα και να βγουν νικητές!
Υπάρχουν άνθρωποι σαν τη 40χρονη σήμερα Ζεφιάνα Ματαλιωτάκη που ζουν την πιο εφιαλτική εμπειρία και μέσα από αυτήν αλλάζει όλη τους η ζωή... Που περνούν από την απόλυτη ευτυχία, στην απόλυτη δυστυχία και μετά πάμε πάλι από την αρχή: Ευτυχία ξανά! Ναι, λοιπόν, ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος...

Σήμερα διαβάζουμε την ιστορία της Ζεφιάνας. Συγκινούμαστε, προβληματιζόμαστε, παίρνουμε τα μαθήματά μας και χαμογελάμε!

Η ηρωίδα μας πριν τον καρκίνο...

Η Ζεφιανα πριν... Ήταν μια κοπέλα που έτρεχε παντού, για τους πάντες. Προσπαθούσε να βοηθήσει όπου μπορούσε. Να προλάβει να τα κάνει όλα, όπως κάθε super woman της εποχής που πρέπει και μπορεί να τα προλάβει όλα. Ας έκανε και πράγματα που δεν τη γέμιζαν... Ας έκανε και πράγματα, μόνο επειδή δε μπορούσε να πει "όχι"... Πάντα χαμογελαστή και ευδιάθετη, αφού νόμιζε πως αυτός ήταν ο ρόλος της και αφού αυτό περίμεναν από εκείνη οι γύρω της...
Η Ζεφιάνα ζει τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής της... Παντρεύεται τον άνθρωπο που αγαπά και μια νέα σελίδα, γεμάτη με τις ελπίδες και όνειρα, ξεκινά... Δύο ημέρες μετά το γάμο της, μαζί με το σύζυγο ετοιμάζουν βαλίτσες και φεύγουν για ταξίδι του μέλιτος στην Ιταλία... Είχαν επιβιβαστεί στο πλοίο για Πειραιά και κουβέντιαζαν ευχάριστα για τα παραλειπόμενα του γάμου τους...

Ο εφιάλτης μόλις άρχιζε...

Κατά τη διάρκεια της ευχάριστης κουβέντας, η Ζεφιάνα ξύστηκε στο πλάι του δεξιού μαστού και ένοιωσε να πιάνει κάτι... Σαν να υπήρχε μια μπίλια στο σημείο... Τρόμαξε και το έδειξε στον άντρα της. Αμέσως σήμανε συναγερμός. Τηλεφωνεί στη μαμά της και στη θεία της... Αλλά δε μπορούσε και να κάνει τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή...

Προσπάθησε να το αγνοήσει και να απολαύσει το ταξίδι. Προσπάθησε να μην το σκέφτεται. Όμως, το χέρι της αυθόρμητα πήγαινε συνεχώς εκεί... Έλεγχε μήπως και το γρομπαλάκι είχε φύγει... Δεν είχε φύγει, όμως...

Με την επιστροφή του ζευγαριού στην Κρήτη, η Ζεφιάνα έκλεισε ραντεβού με τον τότε γυναικολόγο της. Όπως μας περιγράφει: "Έκανα τις εξετάσεις που έπρεπε και μου είπε απλά να μην τρώγω αλμυρά και πικάντικα. Καθώς τον εμπιστευόμουνα, ηρέμησα και συνέχισα τη ζωή μου. Δεν ανησύχησα πολύ γιατί δεν έχουμε ιστορικό στην οικογένεια της μητέρας μου"...

Έξι μήνες μετά, συναγερμός ξανά!

"Σε περίπου 6 μήνες αργότερα, η μπίλια που είχα, μεγάλωσε και έγινε σαν μπαλάκι του γκολφ. Πήγα τότε σε άλλο γυναικολόγο. Με εξέτασε. Μου έκανε υπέρηχο μαστού και μου έδωσε το τηλέφωνο ενός ογκολόγου. Μου είπε να κλείσω ραντεβού άμεσα. Ανησύχησα, αλλά δεν πίστεψα ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. Μέχρι που χρειάστηκε να κάνω βιοψία...

Οι μέρες μέχρι να βγει το αποτέλεσμα δεν περνούσαν... Διαγνώστηκα με πορογενές διηθητικό καρκίνο του μαστού. Έπαθα σοκ. Όλοι πάθαμε σοκ. Από εκεί που στη ζωή μας επικρατούσαν χαρές, άλλαξαν ξαφνικά όλα. Περάσαμε στην απόλυτη θλίψη! Στεναχωριόμουν για μένα, αλλά στεναχωριόμουν ακόμα περισσότερο για τον άντρα μου και για τη μητέρα μου"...

Ο Γολγοθάς ξεκινά...

"Πρώτα έκανα εγχείρηση για αφαίρεση του όγκου. Ήταν μόνο η αρχή... Και μπορώ να πω το πιο εύκολο κομμάτι απ' όσα πέρασα... Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένας Γολγοθάς. Ένας μαραθώνιος για να σώσω τη ζωή μου. Ευτυχώς σε όλη αυτή την ατέλειωτη διαδρομή δεν ήμουν μόνη. Είχα δίπλα μου ένα σωρό καλούς ανθρώπους και τους έχω ακόμα...

Μετά την εγχείρηση ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Έξι sessions έπρεπε να κάνω. Η πρώτη, ωστόσο, ήταν αρκετή για να αρχίσουν να πέφτουν τα μαλλιά μου, πράγμα που ήταν φοβερά ψυχοφθόρο για μένα... Δεν άντεχα να βλέπω τούφες από τα μαλλιά μου παντού... Ο άντρας μου μου ξύρισε το κεφάλι. Μετά ξύρισα κι εγώ το δικό του... Ήμασταν και οι δύο σαν γλομπάκια. Ένοιωθα τόσο παράξενα και άβολα...

Περάσαμε οικογενειακά ένα πολύ καταθλιπτικό χειμώνα. Από το καλοκαίρι και μετά έκανα ακτινοβολίες. Δεν έπρεπε να βρίσκομαι στον ήλιο. Το σώμα μου τα είχε δει όλα... Όμως, η ψυχή μου είχε ενέργεια θετική και η πεποίθηση ότι θα το ξεπεράσω θέριευε μέσα μου. Η Ζεφιάνα έβρισκε τον πραγματικό της εαυτό"...

Η στάση ζωής της Ζεφιάνας

"Η πεποίθηση ότι θα βγω νικήτρια με βοήθησε να το πολεμήσω και να το ξεπεράσω. Δεν έκρυψα την αρρώστια μου. Έβαζα μαντίλια και περούκες και κυκλοφορούσα κανονικά. Τη μια ως ξανθιά και την άλλη ως μελαχρινή. Και αυτό με βοήθησε να νοιώσω ελεύθερη. Δεν έφταιγα, εξάλλου εγώ για αυτό που μου συνέβαινε.

Όταν ήρθε η ώρα της ορμονοθεραπείας δεν πίστευα ότι όλο αυτό θα μπορούσε να γίνει χειρότερο. Δεν πίστευα ότι θα ήταν δυσκολότερο από όλα τα υπόλοιπα που είχα περάσει. Και όμως ήταν. Όμως, και αυτό, το πέρασα και το ξεπέρασα".

Συμπέρασμα ζωής...

"Ήταν ατυχία αυτό που μου συνέβη. Μέσα, όμως, στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερή. Ήμουν τυχερή που είχα τόσο μεγάλη στήριξη από τον άντρα μου, την οικογένειά του και τη μητέρα μου. Από φίλους και γνωστούς. Ήταν όλοι δίπλα μου γιατί τους άφησα να είναι...

Η ηρωίδα μας μετά τον καρκίνο...

"Σήμερα είμαι πολύ καλά. Καταρχήν δεν αγχώνομαι για τίποτα. Δεν κάνω κάτι που δεν θέλω, είμαι ήρεμη, κάνω ταξίδια. Κάνω επιτέλους αυτά που πάντα ήθελα να κάνω. Εμπιστεύομαι την διαδικασία της ζωής και πιστεύω στην ανώτερη δύναμη. Έχουν περάσει δύο χρόνια και κάνω εξετάσεις κάθε τρεις μήνες, γιατί η πρόληψη είναι το παν. Τα όνειρά μου είναι απλά... Να γίνω μητέρα, να είμαι καλά μέσα μου, να ζω τη στιγμή που είναι τόσο πολύτιμη και πλέον το γνωρίζω από πρώτο χέρι"...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/ModaVazeiStoxoTonKarkinoTouStithousHeraklion.Crete/posts/1119822171480795

ΠΡΟΤΡΟΠΗ: Επισκεφθείτε τη σελίδα του Συλλόγου "Στόχος-Πρόληψη" στο facebook. Επισκεφθείτε και την έδρα του (Ηρακλή 61, περιοχή Κορώνη). Κάντε ένα like, αγοράστε ένα μπουζάκι αν σας χρειάζεται, κάντε εθελοντισμό. Βοηθήστε το "Στόχο" να βοηθήσει γυναίκες σαν τη Ζεφιάνα. Βοηθήστε το "Στόχο" να βοηθήσει τις γυναίκες να προλάβουν τον καρκίνο...

www.voltarakia.gr