Ο περίφημος Μανώλας υπήρξε μια εμβληματική φιγούρα του μεταπολεμικού Ηρακλείου. Άνθρωπος του μόχθου, με το ξύλινο καρότσι του αναλάμβανε μεταφορές στο κέντρο του Ηρακλείου έναντι αμοιβής. Με κρύο, ήλιο ή βροχή τον θυμόμαστε να μεταφέρει πράγματα κινούμενος ανάμεσα στα ολοένα και αυξανόμενα κυκλοφορούντα Ι.Χ. αυτοκίνητα, προκειμένου να εξασφαλίσει τον επιούσιο.

Αργότερα "βάρυνε"... Τα πόδια του δεν τον βαστούσαν πια... Αναγκάστηκε να βγει στη ζητιανιά. Όμως ακόμα και τότε παρέμενε άνθρωπος, όπως περιγράφεται γλαφυρά σε μια ωραία ανάρτηση του Κώστα Κουναλάκη στο facebook. Ο γνωστός Ηρακλειώτης θυμάται μια συγκινητική στιγμή, κατά την οποία ζητάει ένα τσιγγανόπαιδο ελεημοσύνη από το Μανώλα, κι εκείνος του τη δίνει!

Απολαμβάνουμε την ανάγνωση και νοιώθουμε την ψυχή μας να πλημυρίζει ανθρωπιά!

Γράφει, λοιπόν, ο κ. Κουναλάκης: "Ο γνωστός σε όλο το Ηράκλειο Μανώλας τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν μπορούσε να κάνει πια τον αχθοφόρο και έτσι εγκατέλειψε το καρότσι του. Πολλές μέρες τον έβλεπα στα φανάρια στο Βαλιδέ τζαμί, όπου ζητιάνευε για να βγάλει τα προς το ζην. Οι Ηρακλειώτες τον ήξεραν και ανταποκρινόταν στην ευγενική παρουσία του δίνοντας του ότι μπορούσαν.

Μία μέρα τον είδα ψηλά στην οδό 1821 περίπου στου Σεϊτάνογλου να περπατά με κόπο. Σχεδόν έσερνε τα πόδια του. Πιο πέρα μια γύφτισα με 3 παιδάκια 4-6 χρονών διέσχιζε τον δρόμο. Ένα παιδάκι φεύγει από την προσοχή της και πάει στον Μανώλα με απλωμένο χέρι ζητώντας ελεημοσύνη. Η γύφτισα είδε το παιδί και προφανώς επειδή τον ήξερε κινήθηκε προς το μέρος του γρήγορα να το μαζέψει αλλά δεν πρόλαβε. Ο Μανώλας έχωσε βαθιά το χέρι στις τεράστιες τσέπες του παντελονιού του και έβγαλε μερικά κέρματα. Με το άλλο χέρι που έτρεμε παίρνει 50 δραχμές και δίνοντας τα στο γυφτάκι του λέει: "Αυτά έχω μόνο... Κι εγώ διακονιάρης είμαι"!

www.voltarakia.gr

Φωτογραφία: ostriablog.weebly.com