Οι γυναίκες της Σμύρνης φημιζόταν για την ομορφιά και τη μόρφωση τους. Έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην περιποίηση του εαυτού τους και ακολουθούσαν τη μόδα. Ντυνόταν με δαντέλες και φορέματα και φορούσαν χρυσαφικά και εντυπωσιακά καπέλα. Έκαναν μπάνιο και φρόντιζαν να είναι καθαρές σε μια εποχή που στην Ελλάδα συχνά δεν υπήρχαν καν τουαλέτες!

Η μανία τους με την καθαριότητα είναι ο λόγος για τον οποίο τις αποκαλούσαν οι Ελλαδίτισσες "παστρικές". Ενώ η λέξη από μόνη της έχει θετική σημασία, στην Ελλάδα καταλήξαμε να της δόσουμε αρνητική. Κι αυτό γιατί; Όπως έχει αναφέρει σε τηλεοπτική εκπομπή η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (Ελληνίδα Βυζαντινολόγος, πρώτη γυναίκα Πρύτανης της Σορβόνης) επειδή οι Ελλαδίτες, διέκριναν στις ξένες προς τις ίδιες συνήθειες των γυναικών από τη Μικρά Ασία, την προσπάθεια πλανέματος των ανδρών τους... Η συνήθειά τους, να... λουγοπλύνονται συνεχώς δήλωνε μανία με την... πάστρα, εξού και... παστρικές!

Πίσω στη Μικρά Ασία, ωστόσο, κάτι τέτοιο δε θα έκανε σε κανέναν αρνητική εντύπωση... Η θέση της γυναίκας ήταν σημαντική στην κοινωνία της Σμύρνης και οι Μικρασιάτες είχαν εφεύρει δικές τους λέξεις για να χαρακτηρίζουν κάθε μια ξεχωριστά ανάλογα με την προσωπικότητά της....

* «Αμακατζού», «χαραμοφάισσα» κι «αρπάχτρα» ήταν η γυναίκα που ζούσε εις βάρος των άλλων.
* «Άσιαχτη» η απεριποίητη.
* Η γυναίκα που ήταν πολύ θρησκευόμενη ονομαζόταν «αγιούσα», «ψευτοπαπαδιά» και «κολλυβοδιακίτσα».
* Η χριστιανή που είχε ταξιδέψει στους Αγίους τόπους «χατζήδαινα» και η αντίχριστη «θεομάχα».

* Η ασεβής ονομαζόταν «ασαΐντιστη».
* Εκείνες που έκαναν φιλανθρωπίες «μερχαμετλούδες».
* Τις παρηγορήτρες τις αποκαλούσαν «ξαγκουσεύτρες».
* Όσες ήταν γενναιόδωρες «χαρίστρες», «γαλαντόμες» και «κιμπάρισσες».

* «Ντερμπεντέρισσα» η ανέμελη.
* «Μερακλού» και "κεφλού" ήταν η εύθυμη γυναίκα.
* «Μπεσαλού» έλεγαν την έμπιστη.
* «Τζιτζικώλα» ήταν η άθλια.
* «Τσίφτισσα» και «αλεπουδιάρα» αποκαλούσαν την πανέξυπνη.

Όπως μαθαίνουμε από το www.mixanitouxronou.gr oι Μικρασιάτες χρησιμοποιούσαν λέξεις που χαρακτήριζαν τις γυναίκες όχι μόνο ανάλογα με το χαρακτήρα τους, αλλά και ανάλογα με την εμφάνιση και τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους.

* «Βερεμιάρα», «ζαμπούνισσα» ήταν η γυναίκα που έμοιαζε με πορσελάνη.
* «Ντελικάτη» και «ζουριάρα» η φιλάσθενη.
* «Ασπροκαλιασμένη» ήταν η αναιμική.
* «Πασόρα» η καμαρωτή.

* Η ψηλή γυναίκα ονομαζόταν «μπογλού».
* Η περιποιημένη «τουρνεμένη».
* «Αγγελικάτες» ήταν οι όμορφες.
* «Μπαμπατζάνες» έλεγαν τις στρουμπουλές.

* Τις αδύνατες τις αποκαλούσαν «λιμιγκέρισσες» και «γλαντιά».
* «Αχαμνές» έλεγαν τις μικροκαμωμένες.
* «Αρδαχτοπόδαρες» ήταν οι πολύ ψηλές.
* «Λαμπούρδες» ήταν οι κοντόχοντρες.

* «Περδικομάτα», «αστερομάτα», «σκιζαμυγδαλάτη» χαρακτηριζόταν η γυναίκα που είχε ωραία μάτια.
* «Σουμερλούδες» και "τσιμπλούδες" έλεγαν τις γυναίκες με μικρά μάτια.
* Ως «βεργετόστομη» περιέγραφαν τη γυναίκα που είχε ωραίο στόμα και γλυκιά φωνή.
* «Σουρμαδού», «φτιασιδού» ήταν αυτή που περιποιόταν τον εαυτό της.

* «Ασιστάριστη» και «λεχρίτισσα» η απεριποίητη.
* «Τσελεμπίνες» ήταν οι αρχοντικές γυναίκες.
* «Τσακίστρες» οι ναζιάρες.
* «Καψοκαρδούσες» και «ποθορεχτικιές» ήταν οι ελκυστικές και ποθητές γυναίκες.

* «Καλαντρούσες» εκείνες που πρόσεχαν τους άντρες τους.
* «Πολλοπαιδούσα» ή «καλογαλούσα» ήταν η γυναίκα που αποκτούσε πολλά και υγιή παιδιά.

Αναζητούνται γυναίκες που ήρθαν στην Κρήτη το 1922

Κάτι θα έχει στα σκαριά ο Σύλλογος Αλατσατιανών Νομού Ηρακλείου, ο οποίος αναζητά γυναίκες εν ζωή, που ήρθαν στην Κρήτη με τον διωγμό του 1922 από τα Αλάτσατα Μικράς Ασίας και κατοικούν στον νομό Ηρακλείου.

Με ανακοίνωσή του ο Σύλλογος καλεί τους οικείοι τους να επικοινωνήσουν με τον Σύλλογο μέχρι τις 5 Μαρτίου 2018, στο τηλέφωνο 6951-004144 με την κ. Χριστίνα Χατζηαδάμ.

www.voltarakia.gr