Η καλή χέρα, το αμίλητο νερό, η ασκελετούρα και τα κάλαντα είναι μερικά από τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς σε πολλές περιοχές της Κρήτης. Βασικό χαρακτηριστικό των εθίμων αυτών είναι οι προλήψεις περί τύχης, με κυρίαρχο το "καλό ποδαρικό".

Βολταράκι στα έθιμα της Πρωτοχρονιάς του παρόντος και του παρελθόντος μας, μας πάει και σήμερα ο λαογράφος Γιώργος Χουστουλάκης, ο οποίος σε ένα ωραίο κείμενό του αναφέρει:

"Aπ' τη παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι να περάσουν τα Φώτα, ο αγροτικός κόσμος της Κρήτης τα παλιά χρόνια, θα κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα, και θα φροντίσει να ξεχάσει τι θα πει δουλειά! Aπό την μία θα επιδιώξει την ξεκούραση, κι από την άλλη να το ρίξει λίγο έξω από τη σκληρή καθημερινή εργασία. Ταυτόχρονα μεγάλη σημασία παίζει και η εκκλησία αυτές τις ημέρες... Προτού ο κάθε χριστιανός πάει να κοινωνήσει, φρόντιζε να επισκεφτεί αυτόν που τυχόν είχε τσακωθεί, είτε ήταν αδερφός του ή γείτονας και να του πάρει συχώρεση!

Το θρησκευτικό πνεύμα που ήταν χαρακτηριστικό των εποχών, μεγάλωνε όσο πλησίαζαν οι μέρες των γιορτών. Μετά από εκείνες τις εξαντλητικές και καταπιεστικές νηστείες, ειδικά για τα παιδιά και τις κοπιαστικές εργασίες της σποράς, έπρεπε να επακολουθήσει αυτή η μεγάλη ξεκούραση, και να δοθεί έτσι σε όλους η ευκαιρία να το ρίξουν και λιγάκι έξω!

Δεν ήθελαν να τους βρει ο νέος χρόνος να χρωστούν!

Πριν ακόμα μπει ο νέος χρόνος, φρόντιζαν οι μεγάλοι να έχουν αγνή και καθαρή συνείδηση, να είναι καθαροί, και έτσι καθαρό να είναι και το νέο έτος. Φρόντιζαν να έχουν ταχτοποιήσει όλες τους τις εκκρεμότητες, ακόμα και τις οικονομικές, γιατί δεν ήθελαν να τους βρει ο καινούργιος χρόνος και να χρωστούν, οπότε κάνανε τα πάντα για να ξοφλήσουν το τυχόν χρέος! Τηρούσαν λοιπόν όλοι, τους κανόνες της ευπρέπειας και της συγνώμης.

Ότι κάνουμε την Πρωτοχρονιά, θα κάνουμε όλη τη χρονιά!

Πάντα η αρχή τους ήταν πως ότι κακό θα έκαναν τη πρώτη μέρα του νέου έτους, θα το έκαναν αυτό όλο το χρόνο! Έτσι απέφευγαν να κοιμούνται όλη μέρα, απέφευγαν να μαλώνουν να τσακώνονται και να νευριάζουν. Ήθελαν να είναι χαρούμενοι, να τρώνε να πίνουν και να διασκεδάζουν! Και καλώς ή κακώς, αυτή ήταν η διασκέδασή τους, να σμίγουν με τους κοντινούς συγγενείς, με τους γειτόνους και να κάνουν παρέες και να κάνουν καλαμπούρια.

Το αμίλητο νερό και η ασκελετούρα

Ενώ ο νοικοκύρης του σπιτιού το πρωί της Πρωτοχρονιάς θα κρεμάσει μια ασκοτιζάρα (ασκελετούρα ή αγριοκρομμύδα) στο τοίχο δίπλα στη πόρτα που συμβολίζει τη μακροβιότητα, ένα παιδί, συνήθως κορίτσι, θα πάρει το σταμνάκι να πάει στη βρύση του χωριού και να φέρει νερό, αλλά στο δρόμο δεν θα βγάλει μηλιά σε κανένα!
Ότι και να του λένε στο δρόμο, εκείνο δεν θα απαντά, μέχρι να φέρει το νερό στο σπίτι. Εκεί θα βάλει σε ένα ποτήρι ή τενεκάκι και με το νερό που θα ρίχνει θα κάμει το σημείο του σταυρού στο κατώφλι.
Μετά το σημείο του σταυρού με το νερό στο κατώφλι, θα μιλήσει εκείνος επιτέλους ή εκείνη που έφερε νερό που λέγεται «αμίλητο νερό»! Η μάνα θα φέρει το Αγίασμα από το φυλαγμένο μπουκαλάκι από το εικονοστάσι, και με αυτό ρίχνοντάς το, θα κάνει και εκείνη το σημείο του Σταυρού μέσα στο δωμάτιο.

Το καλό ποδαρικό - Ποδαρικό με πεσκέσι

Τεράστια σημασία είχε το λεγόμενο «ποδαρικό» ποιος δηλαδή θα πρωτοπατήσει το κατώφλι του σπιτιού το πρωί της Πρωτοχρονιάς και να τους φέρει γούρι!   

Συνήθιζαν παλιά οι άνθρωποι που τους διέκρινε το χριστιανικό συναίσθημα, να στέλνουν το πρωί με ένα παιδί τους, αγόρι συνήθως, ένα πιάτο να κάνουν ποδαρικό, στους πιο φτωχούς, η στο παππού με τη γιαγιά, ένα πιάτο με πεσκέσι, σκεπασμένο και δεμένο με μια άσπρη πετσέτα.

Το πιάτο μπορεί να περιείχε, ότι είχε το σπιτικό. Κουραμπιέδες, αμύγδαλα, φιστίκια, σύγλινα, κρέας, τσιλαδιά, κλπ. Συνήθιζαν να στέλνουν πιο συχνά φαγητό με ένα παιδί στους παπούδες. Και από τη μεριά του παππού του έδιναν ευχές, και το αντάμειβαν και εκείνοι με χρήματα ή ότι άλλο είχαν.

Στο πεσκέσι με το ποδαρικό στη γειτονιά έστελναν συνήθως ξηρούς καρπούς η κουραμπιέδες. Έστελναν όμως ποδαρικό και στους κοντινούς συγγενείς, στα αδέρφια, στα πεθερικά, κλπ. Ήταν ένα πιάτο δεμένο με μια πετσέτα που είχε αμύγδαλα, καρύδια κεφτέργια (αποξηραμένη μουσταλευριά), κάστανα σταφίδες, νταγκούλια εφτάζυμα, για το καλό του χρόνου. Βέβαια την ημέρα της Πρωτοχρονιάς απέφευγαν όλοι οι μεγάλοι, να κάνουν επισκέψεις στη γειτονιά, από το φόβο μήπως δεν τους πάει καλά η χρονιά και ρίξουν την ευθύνη σε αυτούς!

Ποδαρικό με το εικόνισμα

Ποδαρικό αν ήθελαν κάποιοι στο σπίτι τους, μπορούσε να κάνει και ένα εικόνισμα όπως της Παναγίας. Από βραδύς το πήγαιναν στην εκκλησία, και το πρωί μετά τη Θεία Λειτουργία, το έφερναν για να μπει πρώτο στο σπίτι να τους κάνει ποδαρικό. Οποιοδήποτε εικόνισμα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, αλλά συνήθως έπαιρναν για τη δουλειά αυτή ή της Παναγίας ή του Χριστού.

Ποδαρικό με τη πέτρα

Από βραδύς διάλεγε η νοικοκυρά μια σκληρή και ανθεκτική πέτρα που θα χρησιμοποιηθεί για το ποδαρικό. Tην έπλεναν και την άφηναν από νωρίς έξω από τη πόρτα. Έπρεπε να είναι σκληρή η πέτρα αυτή σαν σίδερο, να είναι ανθεκτική, για να είναι και η χρονιά γερή, και οι άνθρωποι του σπιτιού χωρίς αρρώστιες και κακοτυχίες.

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς , φέρνανε τη πέτρα μέσα στο σπίτι, και βάζανε να καθίσει απάνω, εκείνος που θα τους έκανε πρώτος το ποδαρικό!
Ήταν συνήθως ένα αγόρι γερό, η κορίτσι γουρλίδικο, που την περσινή χρονιά τους έφερε πολύ καλή τύχη στο σπίτι, και ήθελαν να το προτιμήσουν και φέτος. Αν ο περσινός με το ποδαρικό δεν έφερνε τύχη, δεν τον προτιμούσαν φέτος. Το ίδιο συνέβαινε και αν ήταν οποιοδήποτε άτομο, μικρό η μεγάλο. Βάζανε το παιδί να καθίσει πάνω στη πέτρα και να πει:

-Σα τη πέτρα να ’ναι και το σπίτι μας γερό! Μετά του έλεγαν να πει τρεις φορές:
-«Κλού – κλού – κλού»!

Κι αυτό για να κλωσήσουν οι κότες και να πυρώσουν τα αυγά. Το άτομο αυτό του ποδαρικού, το βάζανε να καθίσει όσο πιο πολύ ώρα μπορούσε στην πέτρα, γιατί πίστευαν ότι όσο πιο πολλές ώρες θα καθίσει, τόσο και πιο πολλές κλωσούδες θα κλωσούσαν όλο το χρόνο στο σπίτι τους!

Η καλή χέρα

Το πρωί του Αγίου Βασιλείου χτύπαγε η καμπάνα και όλοι πήγαιναν στην εκκλησία για να κοινωνήσουν. Μετά την εκκλησία έστελναν με το παιδί τους οι γονείς το μπουναμά υποχρεωτικά στο νονό, και μετά στους παππούδες ή γιαγιάδες, στους κοντινούς συγγενείς και μπαρμπάδες. Tα παιδιά τα παλιά χρόνια δεν περιμένανε δώρα από κανένα, ούτε καν από τον Αϊ Βασίλη! Δεν ήξεραν καν τον η Βασίλη με τη μορφή που τον ξέρουμε σήμερα!

Τον Αϊ Βασίλη τον μάθανε τα παιδιά μετά τη κατοχή, η γενιά η δικιά μας ας πούμε του ’50, μας έλεγαν πως μπαίνει από τις καμινάδες και αφήνει μικρά δώρα, παπούτσια πουκάμισα κλπ. Αποσκοπούσαν όμως τα παιδιά σε κάποια λίγα χρήματα που θα τους έδιδαν, κυρίως ο νονός, γιατί και τότε όλα τα παιδιά ήθελαν περισσότερα πράγματα από αυτά που είχαν.

Δεν παραπονιόταν όμως που περνούσαν φτωχικά, γιατί έτσι φτωχά ήταν και τα παιδιά του γείτονα, του παραγείτονα, και όλου του χωριού, ακόμα και των πιο ευκατάστατων οικογενειών, δεν διέφεραν άρα δεν παραπονιόντουσαν. Τα δώρα αυτά που στέλνανε οι γονείς με τα παιδιά τους, τα λέγανε και «καλή χέρα», και πολλές φορές συνδυαζόταν και με το «ποδαρικό» . Όλα τα παιδιά κάποτε κάνανε αυτή τη «καλή χέρα», δηλαδή σε ένα πιάτο η μητέρα έβαζε γλυκά κουραμπιέδες μελομακάρονα, καρύδια, κάστανα, σταφίδες, ότι είχε από αυτά, τα σκέπαζε με ένα άσπρο πετσετάκι, και θα το έδινε στο γιό της να το πάει στου νονού. Όλα αυτά τα λέγανε και καλοχερίδια ή καλοπιχερίδια ή μπράτη, και στα πιο μικρά παιδιά τα λέγανε και λιολιά. Εκεί το παιδί σαν έφθανε στου νονού του, θα άδειαζαν μέρος από τα πράγματα του πιάτου, και θα συμπλήρωναν από τα δικά τους.

Πολύ παλιά πριν το ‘40 θα έδινε ίσως ο νονός ένα πενηνταράκι στο φιλιοτσάκι του, που εκείνο μετά θα αγόραζε το πολύ - πολύ μια σφυρίχτρα! Έτσι με το ίδιο πιάτο το παιδί θα πάει και στους παππούδες όπου θα άδειαζαν και εκείνοι ένα μέρος για να συμπληρώσουν με δικά τους! Αυτό γινόταν σε πεντέξι σπίτια, ώσπου να καταλήξει το παιδί ξανά στο σπίτι του, αλλά το πιάτο στο τέλος θα είχε διαφορετικά πράγματα από ότι αρχικά είχε!

Τα Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα

Παλιά τα Πρωτοχρονιάτικα παλιά κάλαντα που λέγανε στα χωριά πριν τη κατοχή, τα λέγανε συνήθως βράδυ, αλλά ενίοτε και πολύ πρωί. Το λέει και η ίδια η λέξη των καλάντων «ταχιά ταχιά» που θα πει λίαν πρωί. Και εδώ τα παλιά κάλαντα της Πρωτοχρονιάς χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα το περιεχόμενο. Πρώτα η αναφορά στο Θεό το Χριστό ή τους Αγίους, μετά η αναφορά στο νοικοκυριό, και τέλος στις ευχαριστίες και τα αποχαιρετίσματα. Τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς που λέγανε το ‘30 στη Γαλιά με τις σχετικές αυτές αναφορές, ήταν τα εξής:

(Αναφορά στο Θεό το Χριστό και στον Άγιο Βασίλειο)
Ταχιά - ταχιά κι αρχημηνιά, ταχιά ν αρχή του χρόνου
αρχή που βγήκε-ν ο Χριστός, στη γη να περπατήσει,
εβγήκε και χαιρέτησε όλους τους ζευγολάτες,
και πρώτος που του πάντηξε ήταν ο Άη Βασίλης.
-Ώρα καλή Βασίλιε, καλό ζευγάρι-ν έχεις!
-Καλό το λες Αφέντη μου, τούτη την άγια μέρα,
το βλόγησεν η Χάρη Σου, με τη δεξά Σου χέρα!
-Πες μου Βασίλη να χαρείς, τι σπέρνεις εδώ πέρα?
-Σπέρνω το Λόγο του Θεού, τη νύχτα και τη μέρα!
-Πες μου Βασίλη να χαρείς, πόσα μουζούρια σπέρνεις?
-Σπέρνω κριθάρι δώδεκα, σιτάρι δεκαπέντε,
ταγή και ρόβι δεκοχτώ, κι από νωρίς στο στάβλο!
(Αναφορά στο νοικοκυριό)
Σήκω κυρά κι αρχόντισσα, κι άναψε το φενέρι
και δες απ’ το κελάρι σου ήντα θα μας προσφέρεις!
Φέρε πανιέρι κάστανα πανιέρι λεπτοκάρυα
φέρε και φετεινή ρακή, να πιούν τα παλικάρια!
Απάκι η λουκάνικο, κι από πλευρό κομμάτι
κι από το πύρο του βουτσιού, να πιούμε μια γεμάτη!
Κι από τη μαύρη όρνιθα κιανένα αυγουλάκι
κι αν είναι κι απ τη γαλανή, να γίνουν ζευγαράκι!
Κι από το λαδοπίθαρο, και μια οκά λαδάκι!
(Αποχαιτετίσματα)
Πριν αποκαλαντίσομε, να ευχηθούμε πρώτα
γιατί μας περιμένουνε να πάμε σ’ άλλη πόρτα!
Σε τούτο το αρχοντικό, πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης κι η κερά, χρόνους πολλούς να ζήσει!
Επά που καλαντίσαμε, καλά μας επλερώσανε
καλά να παν τα έτη τους κι όλα τους τα ποδόσα!
Και του χρόνου και εις έτη πολλά!

Λεξιλόγιο: Ταχιά = πρωί - πρωί, αξημέρωτα
ζευγολάτες = ζευγάδες
μουζούρι = δοχείο μονάδα χωρητικότητας κυρίως σιτηρών που αντιστοιχεί με 10 -'12 οκάδες
ρόβι = σόγια
φενέρι = φαναράκι
λεπτοκάρυα = φουντούκια
ο πύρος του βουτσιού = η κάνουλα του κρασοβάρελου.

Και την Πρωτοχρονιά ο δάσκαλος του δημοτικού θα κανονίσει την ομάδα του να πάνε αργά στα κάλαντα, γιατί οι ανάγκες σε αναλώσιμα, σε ξύλα για τη σόμπα ήταν πολλές, και τα χρήματα αυτά που θα συγκέντρωναν χρειαζόταν σε επιπλέον ανάγκες από αυτές που είχαν ταχτοποιήσει με τα χρήματα από τα κάλαντα των Χριστουγέννων".

www.voltarakia.gr

Σημείωση: Αν σας άρεσε το παρόν είναι πιθανό να σας αρέσει και το "Ελάτε να σφάξομε το χοίρο μας"