Στους Έλληνες πάντα άρεσε να πηγαίνουν στις ταβέρνες. Τους αρέσει ακόμα και σήμερα και δεν είναι τυχαίο πως η έξοδος στα ταβερνάκια, παραμένει η πιο δημοφιλής έξοδος, ακόμα και σε περιόδους που τα οικονομικά δεν είναι εντελώς ανθηρά.

Ωστόσο, γυρνώντας πίσω, αν μπορούσαμε να επιλέξουμε μια εποχή που οι ταβέρνες ήταν το απόλυτο must, ήταν η εποχή που πηγαίναμε στο Δημοτικό Σχολείο, στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Ακόμα και οι πιο φτωχές οικογένειες πήγαιναν μια φορά την εβδομάδα σε κάποιο ταβερνάκι. Στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου μεγαλώσαμε εμείς, μια από τις πιο ονομαστές ταβέρνες της εποχής ήταν οι "Αμυγδαλιές" στη Λεωφόρο Ακαδημίας, κοντά στο θερινό σινέ "Γαλαξίας" (φωτογραφία κάτω: Στέφανος Ραπάνης - All rights reserved).

Η "παιδική χαρά" με την κούνια κήπου...

Η ταβέρνα αυτή είχε τσαΐλι στην αυλή και "παιδική χαρά" στην είσοδο. Ο λόγος που έχουμε τις λέξεις "παιδική χαρά" σε εισαγωγικά είναι επειδή είχε όλα κι όλα δύο όργανα. Ένα αυτοκινούμενο μύλο και μια μεταλλική κούνια κήπου, από εκείνες που βλέπαμε στα σπίτια των πλουσίων στις παλιές ελληνικές ταινίες.

Πηγαίναμε συχνά στις "Αμυγδαλιές" εμείς και πολλοί άλλοι. Το μαγαζί δούλευε μόνο βράδυ και ήταν γεμάτο όχι μόνο τα σαββατοκύριακα, μα και τις καθημερινές.

Η εντατικοποίηση της εργασίας και της μαθητικής ζωής δεν είχε γίνει ακόμα μέρος της καθημερινότητάς μας, οπότε μπορούσαμε να πραγματοποιούμε οικογενειακές εξόδους μεσοβδόμαδα χωρίς τύψεις σε όλες τις ηλικίες.

Η αγαπημένη μας παραγγελία...

Οι μερίδες στις "Αμυγδαλιές" ήταν τεράστιες, η ποιότητα υψηλή και οι τιμές προσιτές. Πάντα η παραγγελία μας ήταν η ίδια: Τζατζίκι, πατάτες και κολοκυθάκια τηγανιτά.

Μάταια προσπαθούσε να μας κάνει να φάμε παϊδάκια η μαμά...

Παίζαμε, χωρίς επίβλεψη, στην "παιδική χαρά" μαζί με άλλα παιδιά από άλλες παρέες, πιάναμε φιλίες και κανείς δεν ανησυχούσε μήπως και "πεταχτούμε" στο δρόμο, παρότι η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και η κούνια δίπλα της.

Μόλις σερβίριζαν το φαγητό ήταν αυτονόητο ότι θα καθίζαμε να φάμε μαζί με τους γονείς μας. Όταν έκριναν ότι η ποσότητα που καταναλώσαμε ήταν ικανοποιητική, τότε μας έδιναν την άδεια για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας.

Και το συνεχίζαμε με χαρά και φαντασία, όχι μόνο στο μύλο και στις κούνιες, αλλά στο τσαΐλι, ανάμεσα στα τραπέζια, όπου ψάχναμε τα καπάκια από τις μπύρες και τα αναψυκτικά που έπεφταν από τα γκαρσόνια για να κάνουμε... συλλογή!

Αυτές οι όμορφες αναμνήσεις από τις εποχές της αθωότητάς μας ξεπήδησαν στο νου μας όταν αντικρύσαμε την φωτογραφία της οικογένειας Γαρεφαλάκη, που "ανέβηκε" στην ομάδα "casseta" 

www.voltarakia.gr

Φωτογραφία: Γιώργος Γαρεφαλάκης

Σημείωση: Αν σας άρεσε το παρόν είναι πιθανό να σας αρέσει και "Το βολταράκι στα σινεμά, παλιά"