Πλησιάζει Ψυχοσάββατο. Η Μαρία κάθεται στο καθιστικό, με απλωμένα γύρω - γύρω τα τετραδιόφυλλα. Γράφει, συλλαβίζοντας, αργά, ένα - ένα, τα γράμματα...

"Υπέρ Αναπαύσεως"... γράφει στην πρώτη σειρά και ακολουθούν τα ονόματα των αγαπημένων της που έχουν φύγει για να τα μνημονέψει ο παπάς το Ψυχοσάββατο στην εκκλησία.

Αυτή τη δουλειά κάνει εδώ και σχεδόν 18 χρόνια, από τότε που έχασε το Γιάννη της...

Με τον τρόπο αυτό, τόσο ο Γιάννης, όσο και οι υπόλοιποι αγαπημένοι δεν σταματούν να υπάρχουν... Απαλύνεται ο πόνος της απώλειας...

Η δική μας εμπειρία από τα "Υπέρ Αναπαύσεως"...

Με το που βρεθήκαμε μπροστά σε μια τρυφερή ανάρτηση της κ. Πόπης Σπανάκη από το Οροπέδιο Λασιθίου, το μυαλό μας έκανε μια αστραπιαία αναδρομή στο παρελθόν...

Ήταν η εποχή που πηγαίναμε στο Δημοτικό Σχολείο... Η γιαγιά, μαυροντυμένη, όπως η Μαρία, εισερχόταν στο παιδικό μας δωμάτιο...

"Έχεις λίγο χρόνο παιδί μου", ρωτούσε...

Πάντα είχαμε χρόνο για τη γιαγιά... Και πάντα ξέραμε τι ήθελε όταν ξεκινούσε με το συγκεκριμένο ερώτημα. Ήθελε να ετοιμάσουμε τη λίστα των κεκοιμημένων που θα παρέδιδε μαζί με το πρόσφορο στην εκκλησία για να μνημονευτούν το Ψυχοσάββατο. Εκείνη δεν μπορούσε να γράφει με άνεση, οπότε η βοήθειά μας της έδινε μεγάλη χαρά. Της άρεσε που τα παιδικά μας γράμματα ήταν μεγάλα, στρογγυλα και καθαρά. Μέχρι και η ίδια τα διάβαζε εύκολα, πόσο μάλλον ο παπάς... Με τέτοια γράμματα, αποκλειόταν η περίπτωση να μην μνημονευτεί κάποιος από λάθος, όπως μας έλεγε...

Μας έδινε το φύλλο ενός τετραδίου, στην κορυφή του οποίου είχε χαράξει ένα σταυρό...

Μόλις παίρναμε θέση στο γραφείο μας, άρχιζε να απαριθμεί: Πρώτα το σύζυγο, μετά τους γονέους της, ακολουθούσαν αδέρφια, συννυφάδες, ξαδέρφια, μπαρμπάδες... Μεγάλη λίστα. Οι 10-15 πρώτοι, οι πιο στενοί από τους συγγενείς που είχαν φύγει, αναφέρονταν πάντα με την ίδια σειρά...

Την πρώτη φορά που γράψαμε τη λίστα της γιαγιάς εντυπωσιαστήκαμε από ένα όνομα. Ήταν το όνομα Στέφανος, ο αγαπημένος της αδερφός, που μνημονευόταν πάντα στο Νο 4, αμέσως μετά από το σύζυγο και τους γονέους της.

Πρώτη φορά το ακούγαμε... Με το παιδικό μας το μυαλό σκεφτόμαστε: "Αχ και νά 'τανε γραμμένο, να είναι ο άντρας μας ανοιχτόμυαλος, δημοκρατικός. Να μην έχει το κόλλημα να βγάλει το όνομα του πατέρα του, ώστε να μπορέσουμε να δώσουμε στο γιό μας το όνομα Στέφανος, που είναι τόσο ωραίο"...

Τα χρόνια πέρασαν και η ευχή εν μέρει έπιασε! Στέφανος έμελλε να είναι ο σύζυγος, κι ευτυχώς δηλαδή, αφού -παρότι ανοιχτόμυαλος και δημοκρατικός- το όνομα του πατέρα του ήθελε να το βγάλει...

ΕΣΤ

To κείμενο είναι αφιερωμένο στη γιαγιά Ελένη τη Βενεραθιανή.

Ευχαριστούμε πολύ την κ. Πόπη Σπανάκη που μας έδωσε την ιδέα και τράβηξε την υπέροχη φωτογραφία της αδερφής της Μαρίας...

www.voltarakia.gr