Πόσο θαυμάζουμε τις παλιές Κρητικές που όλα ξέρουν και όλα προλαβαίνουν να τα κάνουν! Χαρακτηριστική εκπρόσωπός τους είναι η Μαρία Σπετσιωτάκη από την Ζάκρο!

Η γλυκύτατη κ. Μαρία, 85 ετών, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, κάνει μόνη της όλες τις δουλειές του σπιτιού της, συν το μαγείρεμα, τα ψώνια, τους κήπους...

Ταυτόχρονα, προλαβαίνει να πλέκει αριστουργήματα, να διαβάζει βιβλία, να γράφει μαντινάδες και ποιήματα. Μεταξύ αυτών και το ποίημα που φιλοξενούμε σήμερα με τον τίτλο: "Ζάκρος", το οποίο μας έκανε τη χάρη να καθαρογράψει και να μας στείλει η κόρη της Ισμήνη Γαλανοπούλου.

Ζάκρος

Ζάκρο μου όμορφο χωριό, με τα χαρίσματά σου
με τους καλούς ανθρώπους σου, και τα πολλά νερά σου.
Τα σπίτια σου τα καθαρά, αλλού ποθές δεν τάδα
σαν περιστέρια ασπρίζουνε,μέσα στην πρασινάδα.
Κόσμος σε επισκέφτετε, πανέμορφη μας Ζάκρο
για ένα παλιό πολιτισμό που βρίσκεται ποιο κάτω.
Σαν ποπεράσεις το χωριό, και θα κατηφορίσεις
τέρμα στα ελαιόδεντρα, πρέπει να σταματήσεις.
Περπάτησε σιγά-σιγά, γιατί έχει σημασία
μες στο φαράγγι των νεκρών, που γράφει η ιστορία.
Μες το φαράγγι των νεκρών, όσο κι αν περπατήσεις
μόνο σπηλιές και κόκαλα, έχεις να συναντήσεις.
Σαν περπατά ο τουρισμός στου φαραγγιού το βάθος
ένας τον άλλο ερωτούν, χωρίς να κάνουν λάθος.
Πως εβρεθήκαν άνθρωποι μέσα σ’ αυτούς τους τόπους?
γιατί γενήκαν οι σπηλιές, τάφοι για τους ανθρώπους?
Το θρίλερ συνεχίζεται , φτάνοντας Κάτω Ζάκρο
και ένα μεγάλο ανάκτορο, τους φέρνει το μαντάτο.
Της Θύρας το ηφαίστειο, λένε την εποχή εκείνη
εδιάλυσε την ομορφιά ,τίποτα να μη μείνει.
Η Κρήτη η ανατολική, έτυχε να πληρώσει
απ’ το τσουνάμι δεν μπορεί, κανένας να γλυτώσει.
Πόλεις ,Παλάτια και Ναοί ,κάθε ζωή χαμένη
αιώνες επεράσανε, μα η ιστορία μένει.
Για ένα Μινωϊκό Πολιτισμό , πλούτη ,ευημερία
απέραντη κληρονομιά, για κάθε κοινωνία.

Μαρία Σπετσωτάκη 

www.voltarakia.gr