Έτσι πρέπει νά 'ναι τα παιδιά...

Να ανακατεύονται με τα χώματα και να τρώνε ξινίδες... Να λερώνουν τα ρούχα και να λασπώνουν τα παπούτσια τους... Να πιάνουν τζιτζίκια, να σκαρφαλώνουν στα δέντρα, να ξέρουν πως είναι η γεύση του μανταρινιού την ώρα που το κόβεις από το δέντρο...

Να ξέρουν πως φυτεύουμε μια ντοματιά, πως την ποτίζουμε και πως παράγοντας τη δική μας τροφή είναι σαν να τυπώνουμε τα δικά μας χρήματα... Τη γνώση αυτή δε μπορούν τα παιδιά μας να την πάρουν σε κανένα σχολείο, φροντιστήριο ή ιδιαίτερο. Τη γνώση αυτή μπορούμε να τους τη δώσουμε μόνο εμείς...

Καθώς όλα τα παραπάνω αποτελούν βασική μας πεποίθηση χαιρόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε παιδιά να ανακατεύονται με τα χώματα, να φυτεύουν σποράκια, να έρχονται σε επαφή με τη φύση και τη γη. Θυμηθήκαμε που είχαμε δει δυο κοριτσάκια να προσπαθούν μέχρι και να οργώσουν με τη σκαφτικιά τους παππού τους...

Είχαμε χαρεί γιατί βλέπαμε το χαμόγελό τους. Ένα χαμόγελο που δε μπορεί να προσφέρει κανένας εσωτερικός χώρος και καμία οθόνη...

Όσοι ζούμε στην Κρήτη είμαστε τυχεροί. Μπορούμε να είμαστε μόνιμα σε επαφή με την ύπαιθρο και να λαμβάνουμε τη θετική της επίδραση, ακόμα κι αν εργαζόμαστε σε γραφεία. Μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας πως να μην έχουν άγχος, ψυχολογικά και ψυχωσωματικά, όταν απλώς φροντίζουν να κρατούν την επαφή τους με τη φύση...