Η οδός 1866 ήταν η κεντρική αγορά του Ηρακλείου... Ήταν κάποτε γεμάτη με κρεοπωλεία και μανάβικα... Είχε επίσης κάποια μπακάλικα, μαγειρεία, καφενεία... Όλη η πόλη από εκεί προμηθευόταν τα απαραίτητα για το τραπέζι της. Δεν υπήρχαν ούτε συνοικιακά καταστήματα, ούτε σούπερ μάρκετ, ούτε λαϊκές αγορές τότε... Είτε καλλιεργούσε κάποιος την τροφή του, είτε την αγόραζε από την κεντρική αγορά...

Δεν είχε εμπορικά καταστήματα η 1866 παλιότερα... Δεν είχε καταστήματα με σουβενίρ, ούτε εστιατόρια. Σε πείσμα των καιρών έχουν απομείνει και λειτουργούν στο συγκεκριμένο δρόμο δύο μανάβικα και δύο κρεοπωλεία...

Η οδός 1866 είναι ο αγαπημένος μας δρόμος στο κέντρο του Ηρακλείου. Όσο κι αν αλλάζει διατηρεί μιαν αυθεντικότητα και ένα άρωμα παλιό, αισθαντικό...

Ο παλιός Ηρακλειώτης κ. Νίκος Φλεμετάκης μας ταξιδεύει με την αφήγησή του σε εποχές δόξας της 1866:

"Τις γιορτινές ημέρες περπάτησα στην παλιά αγορά του Μεγάλου Κάστρου, στην οδό 1866, όπου την παλιά εποχή τα μανάβικα και τα κρεοπωλεία ήταν τα κυρίαρχα καταστήματα της όλης διαδρομής και έσφυζε από ζωή και παρουσίες.

Εκεί όπου την δεκαετία του '50-'60 ήταν το σημείο συνάντησης όλων μας. Εκεί όπου και σήμερα συγκεντρώνει, η αγορά αυτή, τα βλέμματα των επισκεπτών ή τουριστών της πόλης μας, αλλά με εικόνες και διαφορετικών άλλων προϊόντων.

Εκεί όπου, ορισμένοι των παλαιών καταστηματαρχών επιμένουν να παραμένουν, εις πείσμα των καιρών για να μας θυμίζουν τις περασμένες, όμορφες εκείνες στιγμές.

Ωραίες αναμνήσεις...

Μου αρέσει πολύ να περπατώ το συγκεκριμένο δρόμο γιατί, στο διάβα του, έρχονται στο μυαλό μου πολλές και διάφορες, ωραίες αναμνήσεις από τους άλλοτε καταστηματάρχες της συγκεκριμένης αγοράς και τόσες υπέροχες εικόνες ξανασχηματίζονται νοερά μπροστά μου.

Τα πρόσωπα της αγοράς...

Μου αρέσει γιατί πλάθω ζωντανά με τη φαντασία μου αναπαραστάσεις και κινήσεις διαφόρων προσώπων της αγοράς. Έτσι βλέπω απέναντί μου τον κρεοπώλη τον Κίτσο, τον Δημητρίου, να κόβουν τα Κρητικά και όχι άλλων περιοχών κρέατα, τον μανάβη Αργυράκη, τον Ψαρά, τον Αργυρό, να διαλαλούν τα προϊόντα τους, το μπακάλικο του Μεϊμάρη και τόσους άλλους...

Ο κυρ-Δημήτρης με το μουστάκι του

Ένα άσβεστο φώς όμως έχει μείνει βαθειά μέσα μου, που θα σβήσει όταν σβήσω κι εγώ, είναι η μορφή του κυρ-Δημήτρη εκ Λιγοτρύνου, ιδιοκτήτη του μαγέρικου «ΤΡΙΑΝΑ», δίπλα στο κρεοπωλείο του Μελεμενή, όπου γευμάτιζα καθημερινά τις πρώτες μέρες της άφιξής μου στο Ηράκλειο. Διέμενα τότε στο ξενοδοχείο «ΕΛΛΑΣ» του αείμνηστου Μάριου Ζέη, στην οδό Καντανολέων 11, έναντι του πάρκου Θεοτοκόπουλου.

Κεράσματα και πειράγματα...

Ο Δημήτρης, με το ιδιαίτερο μουστάκι, πάντα στην είσοδο να υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο όλους μας. Να καλωσορίζει με το χαρακτηριστικό τρόπο τους ανθρώπους της υπαίθρου και να τους «πειράζει» με χιούμορ και σεμνά αστεία, έπειτα να κερνά λέγοντας: «Θα πιείς ακόμη ένα κατοσταράκι;» ώστε όλοι μαζί στη διάρκεια της παραμονής μας, να γινόμαστε μια παρέα.

Αξέχαστες παρέες, αξέχαστα χρόνια !

Σήμερα βέβαια υπάρχουν τα ακίνητα, όχι με τους ίδιους ανθρώπους και με την διαρρύθμιση της εποχής εκείνης"...

www.voltarakia.gr

Φωτογραφία: Στέφανος Ραπάνης - Image Photo Services